Bu satırlar oğlum için...

5 ay boyunca çok şey yaşadık beraber. Yanından 2 saatliğine bile ayrıldığımda 2 saat boyunca senden bahsediyor, deli gibi özlüyordum. Seninle ilgilenmek, büyümeni izlemek, kokunu duymak,beraber uyumak, oyun oynamak dünyanın en güzel şeyi olsa da yavaş yavaş ayrılma zamanımız geliyordu. Önce ben haftada 2 gün derse gitmeye başladım 1 saat. Sonra bakıcımız işe gelmeye başladı ve yavaş bir geçiş dönemine girdik. İyi ki böyle olmuş yoksa senden ayrılmak çok daha zor olurdu...

Hep böyle gülelim :)

Evet, en başlarda bebek sahibi olmak bana çok ağır bir sorumluluk gibi gelmişti, çok korkmuştum. Hayatta kimse bana çocuğunu 1 saatliğine bile emanet etmemişti. Daha çok erkendi, yapacak çok şeyim vardı. Sonra sen geldin ve ben neden yaşadığımı anladım. İnan bana senden öncesini hatırlamıyorum. Anneliği nasıl tarif edebilirim bilmiyorum ama seni ilk kucağıma aldığımda, kokunu içime çektiğimde hayatım değişti. Şunu anladım ki önemli olan birşeyleri yapmak, başarmak, bir yerleri gezmek değil. Bunları Cihan ve seninle yapmak. Her gülüşünle, çıkardığın seslerle yeniden, yeniden hayran oldum sana, bu nasıl bir mucize bilmiyorum.
Bana çok şey öğrettin. En başta artık herşeyi başarabileceğimi biliyorum ben. İstenince yapılamayacak şey olmadığını senin uykunu düzenlemeye çalışırken öğrendim. Hayatın mucizelerle dolu olduğunu seni kucağıma aldığımda parmaklarını sayarken, dünyadaki en büyük mutluluğu seni her emzirdiğimde anladım. Ve geçirdiğimiz her günde yeni şeyler öğreneceğimi de çok iyi biliyorum. Sana şimdiden herşey için çok teşekkür ederim. Öncelikle bu kadarcıkken bile beni anlayabildiğin ve ben sitoloji tararken kendi kendine oynadığın için.
Gaz sancısı çektiğin dönemde benim kucağıma geldiğinde susmuyordun. Orada çok zorlanmıştım. Kendime çok kızmıştım. Benimle ilgili bir sorun olduğunu düşünmüştüm. Ama geçtiğinde, başbaşa kaldığımızda seninle olmak çok güzeldi, bana alışman, sürekli bana gülmen..
Sonra birgün işe başladım. Seni bırakıp giderken bana ve babana güldün. İyi ki güldün, ağlasaydın napardım bilmiyorum. Bütün gün aklımdan çıkmadın, sonraki gün de, sonraki gün de.. Akşam olduğunda sana gelmek dışında hiçbirşeyi düşünemez oldum.. İşleri bitirmek için o kadar acele ediyordum ki biyopsileri karıştırmışım... Pazartesi günü kıyamet kopacak. Sonra eve geldim, sen uyuyordun. Uyandığında yatağının başında uyanmanı bekliyordum, bana baktın ve güldün.. İşte o an kendimi o kadar suçlu hissettim ki. Hemen kucağıma aldım seni. Kokunu aldığımda gözümden ilk yaş inmişti bile. Öptüm, öptüm, oturdum oynadım seninle. İşlerim vardı, olsun, gece uyumazdım gerekirse.. Ertesi gün işe giderken en azından başıma neler geleceğini biliyordum. İş yerinde saat 11 gibi salondaki kameraya bağlandım uyuyor musun diye bakmak için yerde, oyun battaniyenin üzerindeydin, yanında bakıcın yoktu. Oynuyordun kendi kendine. Beynimden vurulmuşa döndüm. Neredeydi bu kadın? Arasa mıydım acaba? Ne yapıyor olabilirdi ki? Öğle arası hemen bi gitsem mi, şimdi mi gitsem? Oğlum oradayken benim burada ne işim var? İstifa mı etsem? Şimdi bakınca çok komik görünüyor ama bunların hepsi aklımdan elimde olmadan 1 saniyede geçti. Neyse ki 1 dakika sonra kadın elinde yoğurt kabıyla salona girdi. Aaa sana yemek hazırlıyormuş, ohhh :) Sonra her baktığımda yanındaydı, başındaydı, böylece ben de çalışabildim. Akşam geldiğimde herşey daha kolay oldu. Giderek alışacaksın, o da alışacak. İlk başlarda zor olur diyorlar. Belki haklılar bilmiyorum ama şunu bil seni bırakıp gideceğim hergün için kendimi çok suçlu hissediyorum ve senden çok özür diliyorum. Umarım büyüdüğünde herhangi bir şey için "Annem yanımda olsaydı böyle olmazdı" demezsin.
Şimdilik diyeceklerim bu kadar, gelelim kendime hatırlatmaya: Şu anda 5,5 aylıksın. Hala emeklemiyorsun, dişin çıkmadı. Ama ek gıdalara başladık. Bir yoğurt yeyişin var ki görmen lazım :) Gece uyandığında parmağını emerek uykuya dalıyorsun, çok şirin oluyor :)

Benim oğlum yoğurt yermiş! :)